น้องหมาที่รัก The Story -พบ-

ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีนักอ่านทุกคนนะคะ ดิฉันก็เป็นนักเขียนมือใหม่ที่เขียนนิยายมาได้ 4 ปีล่ะสำหรับเรื่องนี้ แต่ไม่เคยเผยแพร่สักที และหายไปหลายต่อหลายครั้ง วันนี้หวังว่าจะเป็นฤกษ์ดีที่จะมาเปิดตัวนิยายเรื่องแรกในชีวิตของฉัน คือ น้องหมาที่รัก The Story -พบ- และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้รับกระแสตอบรับที่ดีนะคะ ขอให้ทุกคนสนุกและอินไปกับเรื่องราวนี้ค่ะ อ้อลืมบอกไปว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มาจากเค้าโครงเรื่องจริง แต่อาจจะดัดแปลงเนื้อหาเพื่ออรรถรสของนิยายนะคะ ก่อนที่จะไปอ่านนิยายของฉัน ในวันพรุ่งนี้ เชิญอ่านบทนำเรื่องก่อนเลยค่ะ เชิญค่ะ

@Lukkade

11/5/2562

ปล. ฝากกดถูกใจเพจ KUBU.Story ของพวกเราด้วยนะคะ

https://www.facebook.com/Kubu.Story/

บทนำ

ณ ห้องเรียน ม.2 ห้อง A, KUBU International School …ในขณะที่ครูภัทรกำลังสอนนักเรียนอยู่จนกระทั่งเสียงสัญญาณออดดังขึ้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าหมดคาบเรียนได้เวลาพักกลางวันแล้ว “เอาล่ะค่ะนักเรียน หมดคาบแล้ว หัวหน้าห้องอย่าลืมไปเอาใบงานที่ห้องครูนะคะ” “ค่ะคุณครู...นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”

“ขอบคุณครับคุณครู" "ขอบคุณค่ะคุณครู” เมื่อฉันนำกล่าวทำความเคารพและทำความเคารพครูภัทรเสร็จแล้ว ครูภัทรจึงปล่อยให้ออกไปพักกลางวัน “หัวหน้าห้อง ไปกินข้าวกับเราไหม” อิ้งเดินตามมาชวนฉัน “ขอบคุณนะ ฉันต้องไปเอาใบงานก่อน เธอไปก่อนเลยก็ได้” “โอเคๆถ้าหากเอาของมาเก็บแล้วตามเรามานะ” เธอจึงเดินไปที่โรงอาหาร ถามว่าฉันมีเพื่อนไหม ฉันมีเพื่อนค่ะ แต่นางไม่สบายโทรมาลาฉัน ฉันเป็นหัวหน้าห้องค่ะ เป็นเหมือนตัวแทนครูที่ปรึกษาเลย แล้วเป็นไงคะ เหงาสิคะงานนี้ ฉันจึงเดินไปเอาใบงานที่ห้องพักครู “มาแล้วหรอ” ครูภัทรเห็นฉันจึงเดินไปหยิบตะกร้าใส่ใบงานมาให้ฉัน “ค่ะ” “แล้วนี่ยังไม่กินข้าวหรอคะ” “ยังค่ะ” “นี่ค่ะ” ครูภัทรจึงส่งตะกร้าเอกสารมาให้ฉัน “ขอบคุณค่ะ” เมื่อรับเอกสารมาแล้ว ฉันจึงเดินออกไปจากห้องพักครู ในระหว่างที่กำลังเดินกลับห้องโดยต้องผ่านโรงยิม 1 ก็มีนักเรียนคนหนึ่งวิ่งมาชนฉันจนเอกสารกระเด็นออกจากตะกร้าพร้อมกับบาดแผลที่ฉันหกล้มเข่าและแขนกระแทกพื้น เราทั้งสองต่างก็ล้มเหมือนกัน แต่เขาก็มาช่วยฉัน

“ผมขอโทษนะครับพี่ โอเคไหมครับ เดี๋ยวผมจะพาไปห้องพยาบาล”

"ไม่เป็นไรค่ะ คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน" นักเรียนคนนั้นจึงเก็บใบงานใส่ตะกร้าและถือตะกร้า ก่อนที่จะเดินเข้ามาพยุงฉัน "น้องจะทำอะไรน่ะ"

"ผมจะพาพี่ไปห้องพยาบาลครับ"

"พี่บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร"

"ไม่ได้ครับผมต้องพาพี่ไปด้วยตัวเอง"

สุดท้ายนักเรียนชายคนนั้นก็พาฉันเข้าไปห้องพยาบาล เมื่อถึงห้องพยาบาลสิ่งที่ฉันเห็นคือ ครูกำลังรีบออกจากห้อง น้องจึงพูดขึ้นมาว่า

“ครูครับ มีคนหกล้มครับ”

“เข้าไปทำเลยก็ได้นะ ครูต้องไปหา ผ.อ.ก่อน”

“ครับ” ครูจึงเดินออกไป “เข้ามาสิครับ”

เมื่อฉันกับนักเรียนคนนั้นเข้าไป เขาจึงหยิบกล่องยาที่อยู่บนโต๊ะครูมาทำแผลให้ฉัน

“อย่าไปหยิบของมั่วสิ เดี๋ยวครูว่าเอา” ฉันเตือนเขา

“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ชมรมพยาบาล” จากนั้นเขาจึงทำแผลให้ฉันและพาฉันกลับห้อง…